اشعار امام خمینی در تجلیل از آیت الله موسس

امــام خمینــی بــه مناســبتهای گوناگــون ازاســتادش، آیت اللــه حائــری یــاد و تجلیــل کــرده اســت؛ از جملــه در کتــاب شــرح چهــل حدیــث شــدت علاقــه و احتــرام حضــرت امــام نســبت بــه اسـتادش در اشـعار دوران جوانیـش نمایان اسـت. نمونه ای از این اشعار بدین شرح است:

عالم شود از مقدمش، خالی ز جهل، از علم پُر‏                    ‏چون شهر قم از مقدمِ شیخ اجل میر مهین‏

‏‏اَبر عطا، فیض عَمیم، بحر سخیٰ، کنز نعیم‏  ‏                    کانِ کَرَم «عبدالکریم»، پُشت و پناه مُسلمین‏

‏‏گنجینۀ علم سَلَف، سرچشمۀ فضل خلف‏                            ‏دادش خداوند از شرف بر کف زمام شرع و دین‏

‏‏دَر سایه اش گرد آمده اعلام دین از هر بَلَد‏  ‏                     بر ساحتش آورده رو طُلّاب از هر سرزمین‏

‏‏یا رَب به عُمر و عزتش افزای و جٰاه و حرمتش‏  ‏              کاحیا کند از همّتش آیین خیرالمُرسلین‏

حضرت امام همچنین در توصیف بهاران و مدیح اباصالح امام زمان، و تخلّص به نام آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری‌ یزدی‌ (قدّس الله سِرّه) سروده‌اند:

راستی این آیت اَلله گر دَر این سامان نبودی‏                      ‏کشتی اسلام را از مِهر پُشتیبان نبودی‏

‏‏دشمنان را گر که تیغ حِشمتش بر جان نبودی‏  ‏                  اسمی از اسلامیٰان و رسمی از ایمان نبودی‏

‏‏                        حَبّذا از یزد، کز وی، طٰالع این خورشید جان شد‏

‏‏جای دارد گر نهد رو آسمان بر آستانش‏               ‏لشکر فتح و ظفر گردد هَماره جٰان فشانش‏

‏‏نیّرِ اعظم به خدمت آید و هم اخترانش‏  ‏                          عبد درگه، بندۀ فرمان شود، نُه آسمانش‏

‏‏                                    چون که بر کشتیّ اسلامی یگانه پُشتبان شد‏

‏‏حوزۀ اسلام کز ظلم ستمکاران زبون بود‏                         ‏پیکرش بی روح و روح اقدسش از تن بُرون بود‏

‏‏روحش افسرده ز ظلمِ ظلم اندیشان دون بود‏                      ‏قلب پیغمبر، دلِ حیدَر ز مظلومیش خون بود‏

‏‏                                    از عطایش باز سوی پیکرش روح روان شد‏

‏

هم‌رسانی

---

مطالب مرتبط